Արմեն Խաչիկի Խաչատրյան
Ծնվել է 1965 ք. Երևանում: 1982թվ ավարտել է Դավթաշենի թ. 93 միջնակարգ դպրոցը:
Հարցազրույց ԵԿՄ –ի անդամ Արմեն Խաչատրյանի հետ 12.05.2016թ
1984-1986թթ ծառայել է Խորհրդային բանակում:
1986-1990թթ աշխատել է տարբեր ձեռնարկություններում որպես վարորդ:
1990-1997թթ աշխատել է Երևանի թիվ 3 հացի գործարանում որպես արտադրամասի պետ:
1991-1993թթ աշխատանքին զուգահեռ սովորել է և ավարտել է Երևանի սննդի և առևտրի տեխնիկումը:
1993-1997թթ սովորչել և ավարտել է Երևանի Վարդանանց՚՚ համալսարանը և ստացել իրավագետի որակավորում:
1997-ից զբաղվում է ձեռնարկատիրական գործունեությամբ:
1992թ-ց մինչ այսօր հանդիսանում է ՙ,,Կեսգիշեր,, ՍՊԸ-ի տնօրեն:
1990թ. Հունվարի 14-ին ընդգրկվել է Սասունցի Դավիթ կամավորական ջոկատի կազմում և ակտիվ մասնակցություն ունեցել Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի սահմանամերձ գոտիների պաշտպանության գործում:
1997-ից հանդիսանում է Երկրապահ կամավորական միության անդամ:
1999թ. դարել է Երևանի Դավթաշեն համայնքի ավագանու անդամ:
1999թ. դարձել է ,,Երևանի ավագանիներ հասարակական կազմակերպության անդամ, որը 2001թ. ընդլայնվել և վերանվանվել է ,, Հայաստանի ավագանիներ,, հասարակական կազմակերպություն:
2002-2012թթ ,,Նաիրի,,-ի ՃՇՇ ԲԲԸ-ի տնօրեն:
2012-2016թթ Դավթաշեն վարչական շրջանի ղեկավարի տեղակալ է:
Ամուսնացած է, ունի 4 երեխա և 2 թոռ:
Հարցազրույց
-Արմատներով որտեղի՞ց եք:
-Ապարանից եմ:
-Ո՞րն է ձեր մանկության ամենավառ հիշողությունը:
-Այգիները, խաղողի դաշտերը, խաղող էինք գողանում, ֆուտբոլ էինք խաղում:
-Քանի՞ տարեկան էիք երբ սկսվեց արցախյան շարժումը:
-Քսանհինգ:
-Արդյոք Ձեր ծնողները սատարում էին Ձեզ, որ մասնակցեք պատերազմին:
-Ո՛չ, էնտեղ ով գնում էր, ծնողին չէր հարցնում: Հայրենիքը, հողը, ջուրը սիրում էր գնում էր, հայրենիքի համար էր գնում: Հողի կանչով էր գնում: Գնում էր, որ պաշտպանի իր գյուղը, իր տունը, իր հողը, իր ծառը:
--Ի՞նչ զգացողություններ ունեիք, երբ մեկնում էիք պատերազմի դաշտ:
--Շատ ակտիվ էի:
-Ի՞նչ է Ձեզ համար ընտանիքը:
-Ընտանիքը մարդու համար ամենակարևոր բանն է: Ընտանիքը սեր է: Եթե ընտանիքը չսիրես, հայրենիքը չես կարող սիրել:
-Ի՞նչ ավանդնդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը: Որ՞ոնք եք ժառանգել, որո՞նք եք Դուք ստեղծել:
-Ծնունդները նշելը մեզ համար ավանդույթ է: Նոր Տարին, Սուրբ ծնունդը: Ամեն տարի մայիսի 28-ին ընտանիքով գնում ենք Ապարան, Ապարանի տոնը նշելու:
-Ըստ Ձեզ՝ ինչպիսի՞ առանձնահատկություն ունի հայկական ընտանիքը:
-Հայ ընտանիքում կինը պետք է տանը լինի, երեխա բերի, երեխա պահի, իսկ տղամարդը պետք է աշխատի ու իր տունը պահի:
-Ձեր կարծիքով ի՞նչ պետք է անել, որ տղաները չխուսափեն բանակում ծառայելուց:
-Մանկուց պետք է սերմանեն նրանց մեջ հայրենասիրություն, համարձակություն, պետք է նրանց միշտ ասենք, որ մենք հաղթող ազգ ենք և որ մենք չենք պարտվել:
-Ի՞նչ խորհուրդներ կտայիք այժմյան երիտասարդներին ու պատանիներին:
-Հարգեն, սիրեն իրար, բանակ գնալուց չխուսափեն:
Ծնվել է 1965 ք. Երևանում: 1982թվ ավարտել է Դավթաշենի թ. 93 միջնակարգ դպրոցը:
Հարցազրույց ԵԿՄ –ի անդամ Արմեն Խաչատրյանի հետ 12.05.2016թ
1984-1986թթ ծառայել է Խորհրդային բանակում:
1986-1990թթ աշխատել է տարբեր ձեռնարկություններում որպես վարորդ:
1990-1997թթ աշխատել է Երևանի թիվ 3 հացի գործարանում որպես արտադրամասի պետ:
1991-1993թթ աշխատանքին զուգահեռ սովորել է և ավարտել է Երևանի սննդի և առևտրի տեխնիկումը:
1993-1997թթ սովորչել և ավարտել է Երևանի Վարդանանց՚՚ համալսարանը և ստացել իրավագետի որակավորում:
1997-ից զբաղվում է ձեռնարկատիրական գործունեությամբ:
1992թ-ց մինչ այսօր հանդիսանում է ՙ,,Կեսգիշեր,, ՍՊԸ-ի տնօրեն:
1990թ. Հունվարի 14-ին ընդգրկվել է Սասունցի Դավիթ կամավորական ջոկատի կազմում և ակտիվ մասնակցություն ունեցել Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի սահմանամերձ գոտիների պաշտպանության գործում:
1997-ից հանդիսանում է Երկրապահ կամավորական միության անդամ:
1999թ. դարել է Երևանի Դավթաշեն համայնքի ավագանու անդամ:
1999թ. դարձել է ,,Երևանի ավագանիներ հասարակական կազմակերպության անդամ, որը 2001թ. ընդլայնվել և վերանվանվել է ,, Հայաստանի ավագանիներ,, հասարակական կազմակերպություն:
2002-2012թթ ,,Նաիրի,,-ի ՃՇՇ ԲԲԸ-ի տնօրեն:
2012-2016թթ Դավթաշեն վարչական շրջանի ղեկավարի տեղակալ է:
Ամուսնացած է, ունի 4 երեխա և 2 թոռ:
Հարցազրույց
-Արմատներով որտեղի՞ց եք:
-Ապարանից եմ:
-Ո՞րն է ձեր մանկության ամենավառ հիշողությունը:
-Այգիները, խաղողի դաշտերը, խաղող էինք գողանում, ֆուտբոլ էինք խաղում:
-Քանի՞ տարեկան էիք երբ սկսվեց արցախյան շարժումը:
-Քսանհինգ:
-Արդյոք Ձեր ծնողները սատարում էին Ձեզ, որ մասնակցեք պատերազմին:
-Ո՛չ, էնտեղ ով գնում էր, ծնողին չէր հարցնում: Հայրենիքը, հողը, ջուրը սիրում էր գնում էր, հայրենիքի համար էր գնում: Հողի կանչով էր գնում: Գնում էր, որ պաշտպանի իր գյուղը, իր տունը, իր հողը, իր ծառը:
--Ի՞նչ զգացողություններ ունեիք, երբ մեկնում էիք պատերազմի դաշտ:
--Շատ ակտիվ էի:
-Ի՞նչ է Ձեզ համար ընտանիքը:
-Ընտանիքը մարդու համար ամենակարևոր բանն է: Ընտանիքը սեր է: Եթե ընտանիքը չսիրես, հայրենիքը չես կարող սիրել:
-Ի՞նչ ավանդնդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը: Որ՞ոնք եք ժառանգել, որո՞նք եք Դուք ստեղծել:
-Ծնունդները նշելը մեզ համար ավանդույթ է: Նոր Տարին, Սուրբ ծնունդը: Ամեն տարի մայիսի 28-ին ընտանիքով գնում ենք Ապարան, Ապարանի տոնը նշելու:
-Ըստ Ձեզ՝ ինչպիսի՞ առանձնահատկություն ունի հայկական ընտանիքը:
-Հայ ընտանիքում կինը պետք է տանը լինի, երեխա բերի, երեխա պահի, իսկ տղամարդը պետք է աշխատի ու իր տունը պահի:
-Ձեր կարծիքով ի՞նչ պետք է անել, որ տղաները չխուսափեն բանակում ծառայելուց:
-Մանկուց պետք է սերմանեն նրանց մեջ հայրենասիրություն, համարձակություն, պետք է նրանց միշտ ասենք, որ մենք հաղթող ազգ ենք և որ մենք չենք պարտվել:
-Ի՞նչ խորհուրդներ կտայիք այժմյան երիտասարդներին ու պատանիներին:
-Հարգեն, սիրեն իրար, բանակ գնալուց չխուսափեն:
Վահան Սեդրակի Զատիկյան
ծնվել է 22.10.1956թ.Ախալքալաքի Լոմատուրցխ գյուղում։
Դու Ջավախքի խիզախ զավակ,
Մարդկանց համար այրվող բոց
Եվ մաքառող,հույսի նավակ
Օվկիանոսում ալեկոծ։
24/05/2016 Հարցազրույց ազատամարտիկ Վահան Զատիկյանի կնոջ Սոխակ Զատիկյանի հետ։
Հարցազրույցը վարեցին IX֊բ դասարանի աշակերտ Արամ Զատիկյանը , IX֊գ դասարանի աշակերտուհի ԼիաննաՍիմոնյանը , ուսուցչուհի Ռուզաննա Չիչակյանը:
֊- Խնդրում եմ պատմեք Վահան Զատիկյանի մասին, բնիկ որտեղի՞ց է։
- Ախալքալաքի Լոմատուրցխ գյուղից է։1970թ ընտանիքով տեղափոխվել է Երևան,1973թ ավարտել է հ90 միջնակարգ դպրոցը։
-Ձեր կյանքում եղե՞լ է արդյոք ինչ ֊ որ շրջադարձային կետ։Եթե այո, ապա ո՞րն է։
-Կյանքը բնականոն ընթացք է, եթե մի բան լինելու է ոչ մեկը ոչինչ չի կարող փոխել։
-Ի՞նչ փոխեց Ձեր կյանքում Արցախյան շարժումը։
-Շարժման տարիներին Վահանի բնավորությունը առավել կայունացավ: Մի քիչ ավելի հայրենասեր էր, քան մյուսները։ Նրա հետպատերազմյան կյանքը կարելի է բնութագրել մեկ բառով. պարտք, պարտքը կատարելու` խաղաղ ու բարգավաճ հայրենիք ունենալու հազարավոր նահատակների երազանքը։
-Մի քիչ կպատմե՞ք Ձեր ամուսնու մասին։
-Վահան Զատիկյանը շատ էր սիրում ընտանիքը, շատ խիստ հայր էր, պահանջկոտ էր, միաժամանակ շատ նուրբ էր։ Բացի ընտանիքից նա ուներ երկու սրբություն. մայրը՝ Անյուտա Զատիկյանը և տատը՝ Չինար Հարությունյանը։
-Ի՞նչ ավանդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը, որո՞նք եք ժառանգել, ո՞րն եք դուք ստեղծել։
-Ընտանիքը Վահան Զատիկյանի խոսքով հայրենիքի ամրության հիմքն է։ Երբ ընտանիքն ամուր է ու միասնական, պահում է իր ավանդույթները, ապա` ազգը հզոր է։
Ընտանիքում պահում ենք Ջավախքի ավանդույթները։
-Երեք խորհուրդ, որ կուզեիք տալ պատանիներին ու երիտասարդներին։
-Խորհուրդ կտամ լինել միասնական, սիրեք մեկդ մյուսին, եղեք փոխզիջող, սերն է, որ պահում է ընտանիքը։
Շնորհակալություն հարցազրույցի համար։
ծնվել է 22.10.1956թ.Ախալքալաքի Լոմատուրցխ գյուղում։
Դու Ջավախքի խիզախ զավակ,
Մարդկանց համար այրվող բոց
Եվ մաքառող,հույսի նավակ
Օվկիանոսում ալեկոծ։
24/05/2016 Հարցազրույց ազատամարտիկ Վահան Զատիկյանի կնոջ Սոխակ Զատիկյանի հետ։
Հարցազրույցը վարեցին IX֊բ դասարանի աշակերտ Արամ Զատիկյանը , IX֊գ դասարանի աշակերտուհի ԼիաննաՍիմոնյանը , ուսուցչուհի Ռուզաննա Չիչակյանը:
֊- Խնդրում եմ պատմեք Վահան Զատիկյանի մասին, բնիկ որտեղի՞ց է։
- Ախալքալաքի Լոմատուրցխ գյուղից է։1970թ ընտանիքով տեղափոխվել է Երևան,1973թ ավարտել է հ90 միջնակարգ դպրոցը։
-Ձեր կյանքում եղե՞լ է արդյոք ինչ ֊ որ շրջադարձային կետ։Եթե այո, ապա ո՞րն է։
-Կյանքը բնականոն ընթացք է, եթե մի բան լինելու է ոչ մեկը ոչինչ չի կարող փոխել։
-Ի՞նչ փոխեց Ձեր կյանքում Արցախյան շարժումը։
-Շարժման տարիներին Վահանի բնավորությունը առավել կայունացավ: Մի քիչ ավելի հայրենասեր էր, քան մյուսները։ Նրա հետպատերազմյան կյանքը կարելի է բնութագրել մեկ բառով. պարտք, պարտքը կատարելու` խաղաղ ու բարգավաճ հայրենիք ունենալու հազարավոր նահատակների երազանքը։
-Մի քիչ կպատմե՞ք Ձեր ամուսնու մասին։
-Վահան Զատիկյանը շատ էր սիրում ընտանիքը, շատ խիստ հայր էր, պահանջկոտ էր, միաժամանակ շատ նուրբ էր։ Բացի ընտանիքից նա ուներ երկու սրբություն. մայրը՝ Անյուտա Զատիկյանը և տատը՝ Չինար Հարությունյանը։
-Ի՞նչ ավանդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը, որո՞նք եք ժառանգել, ո՞րն եք դուք ստեղծել։
-Ընտանիքը Վահան Զատիկյանի խոսքով հայրենիքի ամրության հիմքն է։ Երբ ընտանիքն ամուր է ու միասնական, պահում է իր ավանդույթները, ապա` ազգը հզոր է։
Ընտանիքում պահում ենք Ջավախքի ավանդույթները։
-Երեք խորհուրդ, որ կուզեիք տալ պատանիներին ու երիտասարդներին։
-Խորհուրդ կտամ լինել միասնական, սիրեք մեկդ մյուսին, եղեք փոխզիջող, սերն է, որ պահում է ընտանիքը։
Շնորհակալություն հարցազրույցի համար։
Ջոն Աղվանի Աբելյան,
ծնվ.20.02.1951թ., ք.Երևան
21/05/2016 Հարցազրույց ազատամարտիկ Ջոն Աղվանի Աբելյանի հետ.
Ազատամարտիկի հյուրն էին հ.78 դպրոցի IX բ դասարանի աշակերտներ Էդգար Ջանիբեկյանը, Մերուժան Մարտիրոսյանը, Էլեն Կուղյանոսյանը և դասղեկ Ն.Մինասյանը:
-Ջոն Աբելյա"ն , խնդրում եմ մի փոքր պատմեք Ձեր մասին, բնիկ որտեղի՞ց եք:
-Հրազդանի շրջանի Ջրառատ գյուղից եմ: Ծնվել ու մեծացել եմ Երևանում, բայց արմատներս այնտեղից են:
-Ինչպե՞ս կբնութագրեք Ձեր ծնողներին, ի՞նչ հատկանիշներ եք ժառանգել նրանցից:
-Ծնողի մասին ոչ ոք վատը չի խոսի, բայց իմ ծնողները լավ են դաստիարակել ինձ ու հնարավորինս սերմանել են հայրենասիրություն: Ես ինձ հայրենասեր եմ համարում, փորձել են ազնիվ մարդ դաստիարակել, ինչ խոսք, ստացվել է. ինձ ազնիվ մարդ եմ համարում: Այն ինձ փոխանցվել է գեներով: Լավ մարդիկ էին ծնողներս , ցավոք, հիմա չկան էլ. մահացել են: Հայրս մահացել է Հայրենական մեծ պատերազմում. կոչումով ավագ է եղել:
- Ձեր մանկության ամենավառ հիշողությունը ո՞րն է:
- Մանկություն ասվածը հարաբերական է. մեկը 5 տարեկանում է մանուկ, մեկը՝ 15: Բայց հիմա կոնկրետ ոչինչ չեմ կարող նշել:
-Ձեր կյանքում եղե՞լ է արդյոք ինչ-որ շրջադարձային կետ: Եթե այո, ապա` ո՞րն է:
-Չէի ասի շրջադարձային , բայց ամենալուրջ քայլերը եղել են 80-ականներին. առաջին անգամ մենք` հայերս, Ազտության հրապարակում կազմակերպեցինք ցույց: Այդ ժամանակ հազիվ 14-15 տարեկան էի: Ցույցը հայոց Մեծ եղեռնի ճանաչման համար էր :<< Չնայած լավ ծեծ կերանք ,– կատակում էր պապը ,- բայց մենք էլ մեր հերթին կոտրեցինք օպերայի շենքի պատուհանները>>: Այդ ժամանակ արգելված էր խոսել եղեռնից . խոսելու դեպքում ձերբակալում էին: Հաջորդ լուրջ քայլս 1988 թվ. զինվորագրվելս եղավ: Այդ ժամանակ չունեի զինվորական կրթություն/ ի դեպ կրթությամբ դերասան եմ/ և երկար տարիներ աշխատել եմ հեռուստատեսությունում: Չնայած դրան, երբ շարժումը սկսվեց ,այդ կրթությունը արդեն էական չէր: Զինվորագրվեցի հայկական ֆիդայական շարժման մեջ, ստեղծեցինք<< Գարեգին Նժդեհ>> ջոկատ, որտեղ շտաբի պետ եմ եղել:
- Ի՞նչ փոխեց Ձեր կյանքում Արցախյան շարժումը:
- Փոխվել են հայացքներս, ընկալումս երևութների , մարդկանց, հայրենիքի նկատմամբ: Առանձնապես մեծ փոփոխություններ չեն եղել:
- Մի քիչ կպատմե՞ք ձեր ընտանիքի անդամների մասին:
- Ունեմ մեկ որդի, երկու դուստր և մի մինուճար թոռնիկ:
- Ի՞նչ ավանդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը, որոնք եք ժառանգել, ո՞րն եք դուք ստեղծել:
- Մենք հայկական ավանդական ընտանիք ենք. մեծի հանդեպ հարգանք ունենք, ինչը, երևի թե ,ամենակարևոր հատկանիշներից մեկն է:
-Իսկ ձեր ծնողները ինչպե՞ս արձագանքեցին, երբ իմացան , որ դուք գնում եք ռազմի դաշտ:
-Ինչպես ամեն մի ծնող, շատ ծանր ընդունեցին. ոչ մի ծնող չի ցանկանում, որ իր զավակը գնա պատերազմ: Այդ ժամանակ ես հասուն տղամարդ էի, և ինքս էի պատասխանատու քայլերիս համար: Սակայն մարտի դաշտում կային 17-20 տարեկան պատանիներ, ու նրանց ծնողների համար ավելի դժվար էր ընդունել իրենց զավակի ճակատ գնալու փաստը: Մեր ջոկատի առաջին զոհերից մեկը 17 տարեկան էր:
- Ձեր ժամանակը ընտանիքի հետ ինչպե՞ս եք անցկացնում:
- Հաճույքով :
- Երեք խորհուրդ, որ կուզեիք տալ պատանիներին ու երիտասարդներին
-Ես ինձ չեմ համարում այնչափ խելացի , որ խորհուրդ տամ, բայց մի բան կուզենայի ասել. աշխատեք լինել լավ զավակ ծնողի համար:
- Շնորհակալություն հարցազրույցի համար:
ծնվ.20.02.1951թ., ք.Երևան
21/05/2016 Հարցազրույց ազատամարտիկ Ջոն Աղվանի Աբելյանի հետ.
Ազատամարտիկի հյուրն էին հ.78 դպրոցի IX բ դասարանի աշակերտներ Էդգար Ջանիբեկյանը, Մերուժան Մարտիրոսյանը, Էլեն Կուղյանոսյանը և դասղեկ Ն.Մինասյանը:
-Ջոն Աբելյա"ն , խնդրում եմ մի փոքր պատմեք Ձեր մասին, բնիկ որտեղի՞ց եք:
-Հրազդանի շրջանի Ջրառատ գյուղից եմ: Ծնվել ու մեծացել եմ Երևանում, բայց արմատներս այնտեղից են:
-Ինչպե՞ս կբնութագրեք Ձեր ծնողներին, ի՞նչ հատկանիշներ եք ժառանգել նրանցից:
-Ծնողի մասին ոչ ոք վատը չի խոսի, բայց իմ ծնողները լավ են դաստիարակել ինձ ու հնարավորինս սերմանել են հայրենասիրություն: Ես ինձ հայրենասեր եմ համարում, փորձել են ազնիվ մարդ դաստիարակել, ինչ խոսք, ստացվել է. ինձ ազնիվ մարդ եմ համարում: Այն ինձ փոխանցվել է գեներով: Լավ մարդիկ էին ծնողներս , ցավոք, հիմա չկան էլ. մահացել են: Հայրս մահացել է Հայրենական մեծ պատերազմում. կոչումով ավագ է եղել:
- Ձեր մանկության ամենավառ հիշողությունը ո՞րն է:
- Մանկություն ասվածը հարաբերական է. մեկը 5 տարեկանում է մանուկ, մեկը՝ 15: Բայց հիմա կոնկրետ ոչինչ չեմ կարող նշել:
-Ձեր կյանքում եղե՞լ է արդյոք ինչ-որ շրջադարձային կետ: Եթե այո, ապա` ո՞րն է:
-Չէի ասի շրջադարձային , բայց ամենալուրջ քայլերը եղել են 80-ականներին. առաջին անգամ մենք` հայերս, Ազտության հրապարակում կազմակերպեցինք ցույց: Այդ ժամանակ հազիվ 14-15 տարեկան էի: Ցույցը հայոց Մեծ եղեռնի ճանաչման համար էր :<< Չնայած լավ ծեծ կերանք ,– կատակում էր պապը ,- բայց մենք էլ մեր հերթին կոտրեցինք օպերայի շենքի պատուհանները>>: Այդ ժամանակ արգելված էր խոսել եղեռնից . խոսելու դեպքում ձերբակալում էին: Հաջորդ լուրջ քայլս 1988 թվ. զինվորագրվելս եղավ: Այդ ժամանակ չունեի զինվորական կրթություն/ ի դեպ կրթությամբ դերասան եմ/ և երկար տարիներ աշխատել եմ հեռուստատեսությունում: Չնայած դրան, երբ շարժումը սկսվեց ,այդ կրթությունը արդեն էական չէր: Զինվորագրվեցի հայկական ֆիդայական շարժման մեջ, ստեղծեցինք<< Գարեգին Նժդեհ>> ջոկատ, որտեղ շտաբի պետ եմ եղել:
- Ի՞նչ փոխեց Ձեր կյանքում Արցախյան շարժումը:
- Փոխվել են հայացքներս, ընկալումս երևութների , մարդկանց, հայրենիքի նկատմամբ: Առանձնապես մեծ փոփոխություններ չեն եղել:
- Մի քիչ կպատմե՞ք ձեր ընտանիքի անդամների մասին:
- Ունեմ մեկ որդի, երկու դուստր և մի մինուճար թոռնիկ:
- Ի՞նչ ավանդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը, որոնք եք ժառանգել, ո՞րն եք դուք ստեղծել:
- Մենք հայկական ավանդական ընտանիք ենք. մեծի հանդեպ հարգանք ունենք, ինչը, երևի թե ,ամենակարևոր հատկանիշներից մեկն է:
-Իսկ ձեր ծնողները ինչպե՞ս արձագանքեցին, երբ իմացան , որ դուք գնում եք ռազմի դաշտ:
-Ինչպես ամեն մի ծնող, շատ ծանր ընդունեցին. ոչ մի ծնող չի ցանկանում, որ իր զավակը գնա պատերազմ: Այդ ժամանակ ես հասուն տղամարդ էի, և ինքս էի պատասխանատու քայլերիս համար: Սակայն մարտի դաշտում կային 17-20 տարեկան պատանիներ, ու նրանց ծնողների համար ավելի դժվար էր ընդունել իրենց զավակի ճակատ գնալու փաստը: Մեր ջոկատի առաջին զոհերից մեկը 17 տարեկան էր:
- Ձեր ժամանակը ընտանիքի հետ ինչպե՞ս եք անցկացնում:
- Հաճույքով :
- Երեք խորհուրդ, որ կուզեիք տալ պատանիներին ու երիտասարդներին
-Ես ինձ չեմ համարում այնչափ խելացի , որ խորհուրդ տամ, բայց մի բան կուզենայի ասել. աշխատեք լինել լավ զավակ ծնողի համար:
- Շնորհակալություն հարցազրույցի համար:
Հայկ Ղազարյան,
ծնված 1959թ. 3/IV
Նոյեմբերյան
17/05/2016 Հարցազրույց Արցախյան հերոսամարտի մասնակից ազատամարտիկ, Հայաստանի Ազգային Ագրարային Համալսարանի տնտեսագիտության ամբիոնը վարիչ, դասախոս՝ Հայկ Ղազարյանի հետ:
Հ.Հայրապետյանի անվան թիվ 78 դպրոցի աշակերտներ` Տարոն Գաբրիելը և Ներսես Քարիմյանը, դասղեկ Մ.Հովհաննիսյանի հետ, հյուրընկալվեցին Արցախյան հերոսամարտի մասնակից Հայկ Ղազարյանին:
Տարոն Գաբրիել – Խնդրում եմ մի փոքր պատմեք ձեր մասին: Բնիկ որտեղի՞ց եք:
Հ.Ղազարյան– Իմ ծնողները Նոյեմբերյանի Դովեղ գյուղից են:
Տ. Գաբրիել– Ինչպե՞ս կբնութագրեք ձեր ծնողներին, ի՞նչ հատկանիշներ եք ժառանգել նրանցից:
Հ.Ղազարյան– Իմ կյանքում մասնավորապես մեծ դեր է ունեցել հայրս, ով շատ էր արժևորում անմնացորդ նվիրվելու, սիրելու հատկությունները, բարձր արժանապատվությունը և, իհարկե, աշխատասիրությունը: Ժառանգել եմ նվիրումը ընտանիքին, որը քո ամենամեծ երաշխավորն է և քո հաջողության հիմքը: Ժառանգել եմ նաև շատ ավանդույթներ, պարզապես դրանք շատ են և չեմ կարող առանձնացնել:
Տ.Գաբրիել– Մանկությունից ի՞նչ վառ հիշողություններ ունեք:
Հ.Ղազարյան– Հիշում եմ մի դեպք. Ընկերոջս հետ գնացել էի մոշ հավաքելու: Մեր գյուղում կար մի եկեղեցի, որտեղ մենք հանդիպեցինք ադրբեջանցի մեր հասակակիցների, հավանաբար եկել էին եկեղեցի: Մենք սկսեցինք ռուսերեն խոսել և շփվել նրանց հետ: Մեզ դպրոցում սովորեցրել էին, որ աստված գոյություն չունի, և մենք շոշափեցինք այդ թեման: Այն ժամանակ ադրբեջանցիներն ավելի աստվածապաշտ էին և մեզ փորձում էին համոզել հակառակը: Այդ պահին ձեռքիցս ընկավ դույլը՝ մոշով լցված, և թափվեց գետնին: Ադրբեջանցիներից մեկն ասաց, որ աստված պատժեց մեզ:
Տ.Գաբրիել– Արցախյան հերոսամարտի տարիներին որտե՞ղ եք ծառայել:
Հ.Ղազարյան– Ես եղել եմ շտաբի պետ սահմանամերձ գյուղում՝ Դովեղում, և կազմակերպել գյուղի ինքնապաշտպանությունը: Այդ տարիներին՝ 1989-96թթ. եղել եմ գյուղապետ և ի պաշտոնե գյուղապետը շտաբի պետ էր հանդիսանում: Գյուղի երիտասարդները կազմել էին ֆիդայական խմբեր և պայքար էին սկսել ադրբեջանցիների դեմ: Ծանր ժամանակներ էին, բարեկամական, Կոթի գյուղերը հրդեհել էին, բնակչությունը սովի էր մատնված, բանակը կայացած չէր, զենք չկար, կապ չկար: Կռվում էինք որոսրդական հրացաններով: 1992-93թթ. սկսվեց բանակաշինությունը: Կազմավորվեց բանակը և զենք տվեցին: Իհարկե, պատվով կատարեցինք մեր առջև դրված խնդիրները՝ հող չենք զիջել, զոհեր շատ քիչ ենք տվել (10-12 հոգի): Դովեղը միակ գյուղն էր, որ ադրբեջանցիները չեն կարողացել հրդեհել: Ի դեպ, մեր գյուղում 1984թ. հիշարժան դեպք տեղի ունեցավ կապված Վլադիմիր Մովսիսյանի անվան հետ: 14 հազար հեկտար հող վերադարձվեց հայերին, որը նախկինում ադրբեջանցիներն էին մշակում: Դա մեծ ձեռքբերում էր:
Տ.Գաբրիել– Ի՞նչ տվեց ձեզ Արցախյան հերոսամարտը:
Հ.Ղազարյան– Այդ տարիներին ես ընդամենը 26-27 տարեկան էին: Մեծ պատասխանատվություն տվեց այդ շարժումը և հասունացրեց ինձ: Մարդը հասունանում է փորձությունները հաղթահարելիս: Երբ պատասխանատվություն ես կրում ուրիշի համար, առավել իմաստուն ես դառնում: Հայրենիքը, հողը, ջուրը մեզ համար անփոխարինելի արժեքներ են: Պետականությունը պետք է լինի գերագույն արժեք, իսկ փառքը, շահը՝ երկրորդական:
Տ.Գաբրիել– ի՞նչ եք կարծում՝ ինպիսի՞ն է այսօրվա երիտասարդությունը:
Հ.Ղազարյան– Այսօր շատ լավ երիտասարդություն ունենք, ավելի կազմակերպված են, զարգացած, օտար լեզուների են տիրապետում: Արժևորում են գիտելիքը, աշխատանքը, սակայն մեր երիտասարդները այսօր պետք է և՜ ֆիզիկապես, և՜ հոգեպես ուժեղ լինեն, որպիսզի հաղթահարեն բոլոր դժվարություններ:
Տ.Գաբրիել– 3 խորհուրդ, որ կցանկանայիք տալ մեր երիտասարդությանը:
Հ.Ղազարյան– Շատ են խորհուրդները, որ կցանկանայի տալ, բայց կփորձ եմ նշել 3 ամենակարևորները՝ պատասխանատվություն, ազնվություն և աշխատասիրություն՝ հաջողության հասնելու գրավականը:
Տ.Գաբրիել – Շնորհակալություն հարցազրույցի համար:
ծնված 1959թ. 3/IV
Նոյեմբերյան
17/05/2016 Հարցազրույց Արցախյան հերոսամարտի մասնակից ազատամարտիկ, Հայաստանի Ազգային Ագրարային Համալսարանի տնտեսագիտության ամբիոնը վարիչ, դասախոս՝ Հայկ Ղազարյանի հետ:
Հ.Հայրապետյանի անվան թիվ 78 դպրոցի աշակերտներ` Տարոն Գաբրիելը և Ներսես Քարիմյանը, դասղեկ Մ.Հովհաննիսյանի հետ, հյուրընկալվեցին Արցախյան հերոսամարտի մասնակից Հայկ Ղազարյանին:
Տարոն Գաբրիել – Խնդրում եմ մի փոքր պատմեք ձեր մասին: Բնիկ որտեղի՞ց եք:
Հ.Ղազարյան– Իմ ծնողները Նոյեմբերյանի Դովեղ գյուղից են:
Տ. Գաբրիել– Ինչպե՞ս կբնութագրեք ձեր ծնողներին, ի՞նչ հատկանիշներ եք ժառանգել նրանցից:
Հ.Ղազարյան– Իմ կյանքում մասնավորապես մեծ դեր է ունեցել հայրս, ով շատ էր արժևորում անմնացորդ նվիրվելու, սիրելու հատկությունները, բարձր արժանապատվությունը և, իհարկե, աշխատասիրությունը: Ժառանգել եմ նվիրումը ընտանիքին, որը քո ամենամեծ երաշխավորն է և քո հաջողության հիմքը: Ժառանգել եմ նաև շատ ավանդույթներ, պարզապես դրանք շատ են և չեմ կարող առանձնացնել:
Տ.Գաբրիել– Մանկությունից ի՞նչ վառ հիշողություններ ունեք:
Հ.Ղազարյան– Հիշում եմ մի դեպք. Ընկերոջս հետ գնացել էի մոշ հավաքելու: Մեր գյուղում կար մի եկեղեցի, որտեղ մենք հանդիպեցինք ադրբեջանցի մեր հասակակիցների, հավանաբար եկել էին եկեղեցի: Մենք սկսեցինք ռուսերեն խոսել և շփվել նրանց հետ: Մեզ դպրոցում սովորեցրել էին, որ աստված գոյություն չունի, և մենք շոշափեցինք այդ թեման: Այն ժամանակ ադրբեջանցիներն ավելի աստվածապաշտ էին և մեզ փորձում էին համոզել հակառակը: Այդ պահին ձեռքիցս ընկավ դույլը՝ մոշով լցված, և թափվեց գետնին: Ադրբեջանցիներից մեկն ասաց, որ աստված պատժեց մեզ:
Տ.Գաբրիել– Արցախյան հերոսամարտի տարիներին որտե՞ղ եք ծառայել:
Հ.Ղազարյան– Ես եղել եմ շտաբի պետ սահմանամերձ գյուղում՝ Դովեղում, և կազմակերպել գյուղի ինքնապաշտպանությունը: Այդ տարիներին՝ 1989-96թթ. եղել եմ գյուղապետ և ի պաշտոնե գյուղապետը շտաբի պետ էր հանդիսանում: Գյուղի երիտասարդները կազմել էին ֆիդայական խմբեր և պայքար էին սկսել ադրբեջանցիների դեմ: Ծանր ժամանակներ էին, բարեկամական, Կոթի գյուղերը հրդեհել էին, բնակչությունը սովի էր մատնված, բանակը կայացած չէր, զենք չկար, կապ չկար: Կռվում էինք որոսրդական հրացաններով: 1992-93թթ. սկսվեց բանակաշինությունը: Կազմավորվեց բանակը և զենք տվեցին: Իհարկե, պատվով կատարեցինք մեր առջև դրված խնդիրները՝ հող չենք զիջել, զոհեր շատ քիչ ենք տվել (10-12 հոգի): Դովեղը միակ գյուղն էր, որ ադրբեջանցիները չեն կարողացել հրդեհել: Ի դեպ, մեր գյուղում 1984թ. հիշարժան դեպք տեղի ունեցավ կապված Վլադիմիր Մովսիսյանի անվան հետ: 14 հազար հեկտար հող վերադարձվեց հայերին, որը նախկինում ադրբեջանցիներն էին մշակում: Դա մեծ ձեռքբերում էր:
Տ.Գաբրիել– Ի՞նչ տվեց ձեզ Արցախյան հերոսամարտը:
Հ.Ղազարյան– Այդ տարիներին ես ընդամենը 26-27 տարեկան էին: Մեծ պատասխանատվություն տվեց այդ շարժումը և հասունացրեց ինձ: Մարդը հասունանում է փորձությունները հաղթահարելիս: Երբ պատասխանատվություն ես կրում ուրիշի համար, առավել իմաստուն ես դառնում: Հայրենիքը, հողը, ջուրը մեզ համար անփոխարինելի արժեքներ են: Պետականությունը պետք է լինի գերագույն արժեք, իսկ փառքը, շահը՝ երկրորդական:
Տ.Գաբրիել– ի՞նչ եք կարծում՝ ինպիսի՞ն է այսօրվա երիտասարդությունը:
Հ.Ղազարյան– Այսօր շատ լավ երիտասարդություն ունենք, ավելի կազմակերպված են, զարգացած, օտար լեզուների են տիրապետում: Արժևորում են գիտելիքը, աշխատանքը, սակայն մեր երիտասարդները այսօր պետք է և՜ ֆիզիկապես, և՜ հոգեպես ուժեղ լինեն, որպիսզի հաղթահարեն բոլոր դժվարություններ:
Տ.Գաբրիել– 3 խորհուրդ, որ կցանկանայիք տալ մեր երիտասարդությանը:
Հ.Ղազարյան– Շատ են խորհուրդները, որ կցանկանայի տալ, բայց կփորձ եմ նշել 3 ամենակարևորները՝ պատասխանատվություն, ազնվություն և աշխատասիրություն՝ հաջողության հասնելու գրավականը:
Տ.Գաբրիել – Շնորհակալություն հարցազրույցի համար:
Հայրապետ Մարգարյան
ծնվել է 12.02.1955 թ., Երևանում։
11/05/2016 Հարցազրույց ազատամարտիկ Հայրապետ Մարգարյանի հետ։
Հարցազրույցը վարեցին IXբ դասարանի աշակերտուհիներ Արփի Խաչատրյանը, Ռուզաննա Մկրտչյանը և ուսուցչուհի Ռուզաննա Չիչակյանը:
֊Խնդրում եմ պատմեք Ձեր մասին, բնիկ որտեղի՞ց եք։
-Պապս Բայազեթից, ապրում էր Կարբի գյուղում։
Հայրս էլ է Մարգարյան մայրս էլ երկուսի մայրերի անունն էլ Աստղիկ է։ Քրոջս անունն էլ Աստղիկ է ։ Աղջկաս անունն էլ Աստղիկ եմ դրել։ Մեր տոհմը կոչվում է Փոլեյանց գերդաստան։ Ավարտել եմ Երևանի հ. 145 դպրոցը:
-Ձեր կյանքի ամենավառ հիշողությունը ո՞րն է։
-Մինչև օրս հոգուս մեջ դաջված է մնացել պապիս գերմանուհի աղջկա հայացքը՝ որպես բողոք բոլոր պատերազմներին,,,,,,Հայր ու աղջիկ 40 տարվա բաժանումից հետո հանդիպել էին ու նորից բաժանվելու էին հարկադրաբար և ընդմիշտ, որովհետև պապս Գերմանիայի գերությունից էր վերադարձել,,,,
-Ձեր կյանքում եղե՞լ է արդյոք ինչ ֊ որ շրջադարձային կետ։ Եթե այո, ապա ո՞րն է։
-Թշնամուն պարտադրված մեր խաղաղության առաջին օրը, որն էլ համընկել էր իմ ծննդյան օրվա հետ։
-Ի՞նչ փոխեց Ձեր կյանքում Արցախյան շարժումը։
-Տարիներ տևած պատերազմը թողել է իր ծանր հետևանքները։ Պատասխանատվության մի մեծ բաժին եմ վերցրել և աջակցում եմ պատերազմից տուժած մեր հայրենակիցներին ու կարիքի մեջ գտնվող ազատամարտիկների ընտանիքներին։
-Մի քիչ կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին։
-Կնոջս՝ Կարինեի հետ ծանոթացա կապի բաժանմունքում վարդավառի օրը։ Ամուսնացանք, 1993 –ին ծնվեց Աստղիկ աղջիկս, 1995 –ին Հարութս, 2000 –ին Տաթևիկս ,2003- ին Կարենս։ Երկու տղա էլ առաջին կնոջիցս ունեմ առաջնեկս՝ Էդուարդը և Հայկը։ Ընտանիքս լրացնում են զոհված եղբորս ՀԱԲ֊ի Հարութի տղան՝ Դավիթը իր երկու տղաներով և թոռներս։
-Ի՞նչ ավանդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը, որո՞նք եք ժառանգել, ո՞րն եք դուք ստեղծել։
-Պահում ենք բոլոր ավանդույթները, որոնք ժառանգել եմ իմ նախնիներից ։
Ամեն շաբաթ օր ընտանիքի հավաքվելու օրն է, զրուցում ենք, միասին ճաշում , նույն հարկի տակ նույն աշխարհով ապրում։
-Երեք խորհուրդ, որ կուզեիք տալ պատանիներին ու երիտասարդներին։
-Ապրե՜լ , իսկ ապրել նշանակում է գործե՜լ։ Կյանքում ամենադժվար մասնագիտությունը մարդ լինելն է, մարդ դառնալն ու մարդ մնալը։
Շնորհակալություն հարցազրույցի համար։
ծնվել է 12.02.1955 թ., Երևանում։
11/05/2016 Հարցազրույց ազատամարտիկ Հայրապետ Մարգարյանի հետ։
Հարցազրույցը վարեցին IXբ դասարանի աշակերտուհիներ Արփի Խաչատրյանը, Ռուզաննա Մկրտչյանը և ուսուցչուհի Ռուզաննա Չիչակյանը:
֊Խնդրում եմ պատմեք Ձեր մասին, բնիկ որտեղի՞ց եք։
-Պապս Բայազեթից, ապրում էր Կարբի գյուղում։
Հայրս էլ է Մարգարյան մայրս էլ երկուսի մայրերի անունն էլ Աստղիկ է։ Քրոջս անունն էլ Աստղիկ է ։ Աղջկաս անունն էլ Աստղիկ եմ դրել։ Մեր տոհմը կոչվում է Փոլեյանց գերդաստան։ Ավարտել եմ Երևանի հ. 145 դպրոցը:
-Ձեր կյանքի ամենավառ հիշողությունը ո՞րն է։
-Մինչև օրս հոգուս մեջ դաջված է մնացել պապիս գերմանուհի աղջկա հայացքը՝ որպես բողոք բոլոր պատերազմներին,,,,,,Հայր ու աղջիկ 40 տարվա բաժանումից հետո հանդիպել էին ու նորից բաժանվելու էին հարկադրաբար և ընդմիշտ, որովհետև պապս Գերմանիայի գերությունից էր վերադարձել,,,,
-Ձեր կյանքում եղե՞լ է արդյոք ինչ ֊ որ շրջադարձային կետ։ Եթե այո, ապա ո՞րն է։
-Թշնամուն պարտադրված մեր խաղաղության առաջին օրը, որն էլ համընկել էր իմ ծննդյան օրվա հետ։
-Ի՞նչ փոխեց Ձեր կյանքում Արցախյան շարժումը։
-Տարիներ տևած պատերազմը թողել է իր ծանր հետևանքները։ Պատասխանատվության մի մեծ բաժին եմ վերցրել և աջակցում եմ պատերազմից տուժած մեր հայրենակիցներին ու կարիքի մեջ գտնվող ազատամարտիկների ընտանիքներին։
-Մի քիչ կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին։
-Կնոջս՝ Կարինեի հետ ծանոթացա կապի բաժանմունքում վարդավառի օրը։ Ամուսնացանք, 1993 –ին ծնվեց Աստղիկ աղջիկս, 1995 –ին Հարութս, 2000 –ին Տաթևիկս ,2003- ին Կարենս։ Երկու տղա էլ առաջին կնոջիցս ունեմ առաջնեկս՝ Էդուարդը և Հայկը։ Ընտանիքս լրացնում են զոհված եղբորս ՀԱԲ֊ի Հարութի տղան՝ Դավիթը իր երկու տղաներով և թոռներս։
-Ի՞նչ ավանդույթներ ունի Ձեր ընտանիքը, որո՞նք եք ժառանգել, ո՞րն եք դուք ստեղծել։
-Պահում ենք բոլոր ավանդույթները, որոնք ժառանգել եմ իմ նախնիներից ։
Ամեն շաբաթ օր ընտանիքի հավաքվելու օրն է, զրուցում ենք, միասին ճաշում , նույն հարկի տակ նույն աշխարհով ապրում։
-Երեք խորհուրդ, որ կուզեիք տալ պատանիներին ու երիտասարդներին։
-Ապրե՜լ , իսկ ապրել նշանակում է գործե՜լ։ Կյանքում ամենադժվար մասնագիտությունը մարդ լինելն է, մարդ դառնալն ու մարդ մնալը։
Շնորհակալություն հարցազրույցի համար։
